Mosha: 30
Vendi: Shqipëri
Profesioni: Aktiviste në “Jeto përsëri”
Hobi: Më pëlqen të udhëtoj, të punoj, të kërcej
Jeton me SM që nga viti 2014
Përshëndetje, jam Denisa 30 vjeç e diagnostifikuar prej 8 vitesh me SM.
Ka qenë e vështirë periudha para diagnostifikimit sepse ndodh qe Zoti ndalon diku dhe shkarkon më të këqiat e mundshme dhe ti mendon - pse mua! Kjo ndodhi në momentet më të errëta të jetës sime, kur nëna ime sapo kishte hequr gjirin pasi tumori i kish zaptuar pjesën më të madhe të tij.
Ishte e tmerrshme, nuk doja të mendoja larg. Isha fëmija i madh dhe kisha një barrë para motrave të mia më të vogla.
Prej një periudhe sfilitjesh psikologjike dhe fizike kisha një luhatje humori dhe nuk po kuptoja ç’po ndodhte me mua. Shpesh më ndodhte të bëhesha nervoze, madje të ngrija dhe zërin. I kërkoja falje nënës sime, por kjo zgjati aq sa po mendonin se po drogohesha.
Papritur ndodh që këmbët ndaluan së ecuri sikur e kishin mbaruar ciklin e tyre. Nuk i kisha më nën kontroll. Mendova - do kaloj, është kalimtare. Shkoj tek mjeku dhe diagnostifikohem me SM. Asnjë informacion nuk kisha, e padëgjuar më parë për mua.
Gjithçka mori rrjedhë në të kundërt. Jeta aktive që bëja, puna, shoqëria, mbeten thjesht në të kaluarën. E tashmja ishte bosh.
Ngadalë ngadalë po mësohem me SM, tashmë ajo është bashkëjetuesja ime. Nuk është e lehtë. Madje i kalon kufijtë e vështirësisë. Është një sfidë psiko-fizike
Më vjen bukur dhe këndshëm kur më komplimentojnë - sa e bukur je, por trishtohem kur më shohin me keqardhje sepse unë përdor rrotat e karrocës dhe ata kanë këmbët.
Njerezit e afërm jane bërë psikologë dhe “ hyzmeqarët” tanë. Këta janë heronjtë tanë që duhet të na buzëqeshin edhe kur nuk mundin nga lodhja dhe mërzia e fatit.
Por unë kam vendosur! Nuk dua të lejoj që kjo sëmundje të më përcaktoj mua e as ëndërrat e mia. Kam SM, por nuk është fundi i botës kjo!
Jeta është kaq e bukur dhe unë e dua fort atë, është plot diell dhe unë dua të përqafoj atë e ta shoh tek lind dhe perëndon.